به نام هستی بخش احساس
سلام عزیز تر از جانم
حالت چطور است؟ اگر از احوالات اینجانب خواسته باشی، ملالی نیست، جز دوری شما [دهه شصتی طور]
می دانم چه دردی را تحمل می کنی. دردی ناشی از شک و دودلی و تصمیمی که برای یک عمر و کاش بخواهی برای ابد بگیری! آن هم در کنار هجوم حجم فشرده کارهایی که بر سرت تلنبار شده.
درست است که به من نمیگویی، اما خب اگر ندانم عشقم به تو به درد لای جرز دیوار هم نمی خورد.
آیا تو نیز می دانی چه دردی تحمل می کنم؟ دردی که در تمام این مدت سکوتت بر من فزونی اش داشتی؟
دردی که بند بند عضلات مثالی قلبم را نزدیک است از هم بگسلاند.
با این حال این درد را از بی غمی و بی خیالی، بسیار دوست تر می دارم. آخر این درد علتش شوق و انتظارِ وصال به توست که خود این درد شوق ِوصال را صدچندان می کند.
درست مانند پدیده تشدید. درست مانند این که دو آینه را با زاویه صفر درجه دقیقا روبروی هم قرار داده باشند.
یک بار امتحان کن. ببین وقتی دو آینه رودروی هم قرار بگیریند، چه رخ می دهد! آری بی نهایت بار، تصویر هر کدام در دیگری تکرار می شود.
شوق وصال به تو و درد انتظار نیز دقیقا همین کار را می کند. آنقدر در هم تکرار می شوند که عاشق شعله می کشد و می سوزد. سوزش و شعله ای البته بسیار دوست داشتنی. چون سوختن، امید را در او زنده نگاه می دارد.
چقدر جالب. همین الان با مثالی که از آینه های موازی زدم، یاد حدیث مومن آینه مومن است، افتادم. و چه دو مومنی به آینه هم شدن، سزاوارتر از عاشق و معشوق. سزاوارتر از یک زوج
سزاوارتر از مرد و زنی که به عقد هم درآمدند و به هم ابراز عشق می کنند و این ابراز یکدیگر را در قلب خود تقویت و باز می تابانند. آنقدر که هردو باز شعله می کشند. در هم ذوب می شوند و با هم یکی می شوند.
می شوند یک روح! اما در دو بدن. آنقدر یکی می شوند که خواسته خود را با زبان بی زبانی و فقط با چشمی که برق اشتیاق دارد، به هم می گویند و خواسته یکدیگر را رساتر از صوت و در اعماق قلب خود می شنوند.
چه زیبا صحنه ای می شود. کاش که من هم لایق درک این صحنه شوم. البته در تجربه ای مشترک با تو
راستی نامه روز چهل و چهارم را یک ناشناس خوانده مرا نصیحت کرده. نمی دانم مگر ندیده که من انتظار رخصت از جانب تو خانواده ات را می کشم. که اگر رخصت دهی، بی درنگ شدت علاقه ام به تو را به خانواده ام خواهم گفت و می دانم، پدر و مادرم بی درنگ مقدمات دیدار را فراهم خواهند کرد.
وای که چه زیباست رسیدن در رسیدن.
پدر ومادرهایی راضی به این وصلت و خوشحال از آشنا شدن با هم.
باور کن، از همین الان می بینم مادرم و مادر تو را که می گویند از این سی و اندی سالی که روزگار زندگی مشترک بر آنان گذارند، با تمام فراز و نشیب هایش
باور کن، شوق و آرزوی خوشبخت شدن ما را از هم اکنون در چشمانشان به وضوح می بینم.
کاش این قوه ها را به اراده خود فعلیت بخشی. کاش مرا به غلامی! خود قبول کرده و این زیباترین معجزه هستی را رقم بزنی.
نمی دانم این بدن خاکی تا کجا، تحمل این شوق دیدار و انتظار وصال را دارد؟ روح بی نهایتم هر روز مشتاق تر شده قلب را تیرباران !می کند.
نمی دانم آیا قلب هم تحملش بالا و بی نهایت است؟
نکند، اندکی دیگر که بگذرد، از شدت اشتیاق روز افزون، قالب تهی کنم؟
بانو! با تمام این احوال، هرگز خود را در مذیقه و فشار نبین و هر وقت اراده کردی، هرچه که اراده کردی را بگو که قلب این حقیر، اگر اراده تو مثبت بود، با قلب تو یکی خواهد شد و اگر خدای ناکرده، منفی، دیگر انسجامش در این قالب را بی فایده دیده و آرزوی ترک تمام قالب ها کرده و الیه راجعون!
درباره این سایت