نامه روز چهل و چهارم

به نام هستی بخش احساس

سلام به بانوی زیباترین آرزوهای من

بانویی که در دنیای رنگارنگ و پر از زیبایی و زشتی ها، زیباترین صورت و سیرت را در تو مشاهده کردم.

نمی دانم چطور از خدایم تشکر کنم که توی بهترین را به من نشان داد. همان گونه که حوا را به آدم، خدیجه را به محمد، فاطمه را به علی،  شهربانو را به حسین و. و در عصر ما فاطمه ای دیگر را به شهیدی به نام مهدی باکری.

حالا هم تو را، تویی که هم نام بانوی برجسته کربلا، زینب، هستی را به من نشان داد.

اکنون هم در امتحانی سخت مثل تمامی این مردهایی که گفتم قرار داده که آیا لایق تو میشوم یا نه؟

آیا می توانیم در امتحان خواستن و عشق ورزیدن، نمره قبولی، حتی نمره عالی بگیرم و تو خوشبوترین گل دنیا و آخرتم را در کنار خود ببینم؟

کاش بشود. 

درست است که مرد هستم و زبر و خشن. اما این خشونت، جنسش از عدم است و وقتی حیات میابد که لباسی شود برای یک لطیف. یک لطیفی چون تو.

پس اگر تو مرا نخواهی، معلوم است چرا نابود می شوم و این هرگز شعار نیست

اصلا هر چه جز خدا، دارای درصد کمی از وجود اند و این وجود اندک، صفاتی از عدم می گیرد و ملموس و محسوس و. می شود.

با این حال، همجنس های تو که در راس شان فاطمه سرور خلقت عالم قرار دارد، از این وجود بیشتر بهره برده و عدم کمتری مخلوط خلقتتان شده. 

این است که میشوید لطیف ترین خلق خدا. با زیباترین صورت ها و سیرت ها. 

این است که میشوید نازترین نازها. نازی بسی شیرین که دل می برد تا عرش خدا حتی

کاش این ها خواب نباشد 

کاش فردا که بیدار می شوم، هنوز امید به وصال تو در من نا امید نشده باشد.

بانوی من چه زیباست این سوختنم در فراق تو. چه لذتی دارد این تمنای وصال تو

چه رویایی زیباست، کنار تو بودن باتو دنیا را ساختن

کاش خداوند لایقم این بی نهایت زیبایی ام کند

کاش